یأیها الرسول؛ بلغ...
نیمه شب در ظلمات غار مشغول عبادت بود، چشمه اشکش لحظه ای از باریدن نمی ایستاد.
این ظلمت غار نبود که آزارش می داد؛ ظلمت دل مردم بود.
ناگهان نور شدیدی تابیدن گرفت و غار تاریک را همچون روز روشن کرد. گویی خورشیدی در دل شب ظاهر شد.
نور گفت: بخوان! ...
او پاسخ داد: نمی توانم بخوانم!
دوباره نور گفت: بخوان!
او گفت: من خواندن نمی دانم!
اما گویی نور اصلا صدایش را نمی شنید. دوباره با تحکم گفت: بخوان!
و او در کمال تعجب شروع به خواندن کرد...
اقرا باسم ربک الذی خلق
کلمه "مبعث" ( به معنی مکان یا زمان بعثت ) از ریشه "بعث" به معنی "برانگیخته شدن" است. و "مبعوث" یعنی "برانگیخته شده".
و همانطور که مستحضر هستید، سیزده سال قبل از هجرت، در چنین روزی پیامبر ما مسلمانان از جانب خداوند مبعوث شد. یعنی خداوند ایشان را برای هدایت خلق برانگیخت.
در اینجا بود که برای اولین بار حضرت جبرئیل بر پیامبر نازل گردید و آیات ابتدایی سوره مبارکه علق را از جانب خداوند نقل فرمود:
بخوان، به نام پروردگارت که آفرید
[ همان که ] انسان را از لخته خونی آفرید
بخوان، در حالی که پروردگارت بزرگوار ترین بزرگواران است
همان که به وسیله قلم آموخت
[ و ] به آدمی آنچه را که نمی دانست تعلیم داد
در این آیه و همچنین آیات دیگری در جای جای قرآن، خداوند پیامبرش را مورد خطاب قرار می دهد.
نکته ای که همیشه برای من جای سوال داشت، این بود که چرا خداوند در قرآن، که کتابی برای تمام بشریت است، با پیامبرش سخن می گوید؟
مگر نه این است که این کلام به واسطه پیامبر، از طرف خداوند برای ما نازل شده؟
آیا وقتی کسی قصد دارد نامه ای را به دست پستچی بسپارد تا او نامه را به عزیزش برساند، در نامه با عزیزش سخن می گوید یا با پست چی؟!
البته مثالی که زدم به احتمال زیاد مثالی مع الفارق است. اما من نمی توانم قبول کنم که آن آیات تنها خطاب به پیامبر باشد.
به نظر این حقیر، آیات مذکور حتی بیش از آنکه در خطاب به پیامبر باشد، خطاب به ماست!
یأیها الرسول بلغ ما انزل الیک من ربک!
ای پیامبر! آنچه از سوی پروردگارت بر تو نازل شده ابلاغ کن؛
و اگر چنین نکنی، رسالتت را به انجام نرسانده ای!
( المائده 67 )
امروز نه تنها پیامبر، بلکه همه ی ما باید مبعوث شویم! همه ما باید برانگیخته شده و دیگران را نیز به سوی حق برانگیزیم.
و برانگیختن مردم هرگز با فرو کردن سر خود در برف نماز و طاعات و شرکت در روضه و عزاداری و... میسور نیست!
یأیها المدثر؛ قم فأنذز!
ای جامه بر خود پوشیده!
برخیز و بیم ده،
و پروردگارت را بزرگ دار...
( المدثر 1-3 )
